Leo's nieuwe leven na longtransplantatie
Leo Lambert (69) kon drie jaar geleden nauwelijks zes meter lopen vanwege de ongeneeslijke ziekte longfibrose. Als laatste redmiddel kreeg hij een dubbele longtransplantatie.
Hoe het begon
‘Ik zat samen met mijn vrouw in de auto. Ineens kreeg ik een enorme hoestbui. Het werd zwart voor mijn ogen en voor ik het wist zat ik tegen de vangrail. Gelukkig was het niet ernstig, maar ik was wel erg geschrokken. Ik ben toen toch maar naar de dokter gegaan. Of hij mij geen middel kon voorschrijven om te stoppen met roken. Hij verwees me door naar de longarts in het IJsselland ziekenhuis. Daar zijn toen ook foto’s gemaakt en die zagen er niet goed uit.’
Onderzoek bij een longarts
Leo werd doorverwezen naar het Erasmus Medisch Centrum. Op de dag dat de coronacrisis uitbrak. ‘Het was het moment dat alles op slot zou gaan, maar ik had mijn afspraak al staan. Ze zijn gaan testen en toen bleek dat ik longfibrose had. Dat is een aandoening waardoor longblaasjes met elkaar vergroeien. De longen veranderen dan langzaam van een luchtballonnetje in een melkpak. Zo werd het uitgelegd. En ja, als we er niks aan zouden doen, dan zou het op een gegeven moment ophouden. Er was maar één uitweg en dat zou een longtransplantatie zijn.’
Wachten op longtransplantatie
De situatie werd er niet beter op toen Leo ook nog eens COVID kreeg. Hoewel hij zuurstof kreeg toegediend, holde zijn conditie achteruit: ‘Op een gegeven moment had ik twee flesjes tegelijk aangesloten. Daarmee kon ik net aan de wc in de hal halen en weer terug. Het was uiteindelijk mijn fysiotherapeut die zei dat ik niet meer thuis kon blijven. Ik werd in het ziekenhuis opgenomen en daar heb ik een week of zes liggen wachten op de longtransplantatie. Dat was best moeilijk. Ik zag er tegenop, maar ik had ook wel in de gaten dat het zo allemaal niet meer ging. In augustus kwam het verlossende woord: Er was een donor voor me.’
De operatie
Een longtransplantatie is een zware ingreep. Zowel fysiek als mentaal. ‘Ik had van tevoren afscheid van iedereen genomen’, zegt Leo. ‘Je weet immers nooit hoe het afloopt. Maar gelukkig is het goed gegaan. Ik heb anderhalve week op de intensive care gelegen. Daarna ging ik naar de longafdeling. Dat was zwaar. Ook omdat we te maken hadden met alle COVID-beperkingen. Als mijn vrouw op bezoek kwam, moest ze compleet ingepakt worden met wegwerpschorten en mondkapjes voor. Dat soort dingen allemaal. Eind augustus ben ik toen uit het ziekenhuis gekomen. En mocht ik thuis verder herstellen.’
Het herstel
Eenmaal thuis werkte Leo voorzichtig aan zijn herstel en probeerde hij zichzelf zoveel mogelijk te ontzien. ‘Ik vond het in het begin best wel een beetje eng’, zegt hij daarover. ‘Daarom maakte ik korte wandelingetjes en deed ik wat werk achter de computer. Ik was inmiddels ook met pensioen. Maar de hele dag thuis zitten is ook niet alles. Daarom ben ik gaan solliciteren bij een uitzendbureau en werk ik nu regelmatig. Bestellingen rondrijden. De ene keer is het 2 uurtjes. De andere keer is het 20 uur, en dat bevalt heel goed.’
Nieuwe hobby
Naast het werk heeft Leo ook een nieuwe hobby gevonden: wandelen. ‘Dat gebeurde eigenlijk bij toeval’, aldus Leo. ‘Mijn vrouw kreeg een nieuwe heup. We hadden toen twee honden. Daardoor moest ik wat meer met ze lopen. Daar ben ik enorm van opgeknapt. Mijn conditie ging met sprongen vooruit. Het scheelt ook dat ik hier prachtig woon in Zevenhuizen, een klein dorpje bij Rotterdam. Lekker rustig met prachtige natuur vlakbij zoals de Zevenhuizerplas.’
Smaak te pakken
Samen met zijn vrouw loopt Leo nu regelmatig grote wandeltochten. De eerste uitdaging was de Tunnelloop langs de meest iconische plekken van Rotterdam. Daarna volgden er nog velen. ‘Dat heeft ons echt aangestoken. Wat er nog op de bucket-list staat? De Nijmeegse Vierdaagse zit nog wel in mijn achterhoofd. Ik loop nu elke avond een kilometer of vier, vijf. Dus die afstanden moeten dan nog wel groter worden. Maar het is geen halszaak. Na de longtransplantatie is elke dag een feestje. Elke dag is een cadeautje wat ik gekregen heb. En ik ben daar nog steeds elke dag heel erg dankbaar voor.’
