'Je ziet het niet, maar ik heb het wel'
Yvonne (72) heeft al vijftien jaar COPD. Ze vindt het heel belangrijk te blijven bewegen en daardoor goed voor zichzelf te zorgen. Dat ze een chronische longziekte heeft, is aan de buitenkant niet echt zichtbaar. 'Dat is soms een nadeel. Ik zeg altijd: "Je ziet het niet aan mij, maar ik heb het wel."'
Telemarketeer
‘Ik was 44 of 45 jaar toen ik het voor het eerst begon te merken. Ik was telemarketeer, moest heel veel praten. Dat maakte me ineens heel erg moe en ik merkte dat ik korter begon te ademen. Dat waren mijn eerste klachten. Daarna ben ik naar de huisarts gegaan en werd er een longfunctietest afgenomen. En daaruit bleek dat ik COPD had.
Ik rookte al sinds mijn dertiende. En flink ook. Ik zeg het eerlijk: ik ben eerst gewoon door blijven roken. Maar na een jaar of anderhalf zag ik op een dag drie asbakken met brandende sigaretten voor me staan. Toen dacht ik: nu ben ik er klaar mee. Toen ben ik in één keer gestopt.’
Bewegen als medicijn
‘Na mijn diagnose begon ik onder begeleiding te sporten, om mijn conditie te verbeteren. Het was een turbulente tijd, waarin ik ook flink aankwam. Van een longcapaciteit van 54 procent ben ik door intensief sporten naar 66 procent gegaan. Ik probeer op dat gewicht te blijven, want dat is echt heel belangrijk. Ik sport twee keer per week, wandel en ben gezonder gaan eten. Het sporten wordt nu niet meer vergoed omdat ik ‘te goed’ ben. Maar ik blijf doorgaan. Ik zie mezelf niet in een scootmobiel zitten.
In de beginperiode van COPD denk je: “Oh, dat heb ik niet hoor.” Het valt ook niet echt op. Nu zeg ik tegen mensen: “Je ziet het niet aan mij, maar ik heb het wel.” Want als wij nu samen gaan wandelen, dan is het óf wandelen, óf praten en stilstaan. Dat gaat niet meer beide tegelijk. Ik wil gewoon nog leuke dingen doen, bezig zijn. Alleen bots je wel tegen sommige dingen aan.’
Vrijwilligerswerk
'Ik doe mijn huishouden nog en ik werk nog als vrijwilliger in het ziekenhuis, op de spoedeisende hulp. Dat doe ik één middag per week, ik vind het heerlijk om te doen. Als het heel erg druk is, ben ik ook heel moe. Dan heb ik 7000 stappen gezet in vier uurtjes lopen daar alleen op de afdeling. Maar het geeft mij voldoening. Ik ben gewoon lekker moe als ik thuis kom. Niet moe van het op de bank zitten en TV kijken.
Ik ga nu ieder jaar naar het ziekenhuis voor onderzoek. Voor een longfunctietest en foto’s. COPD is een ziekte die je lang kunt verbergen, zelfs voor jezelf. Daarom is vroegopsporing zo belangrijk. Als mensen bij zichzelf merken: “joh, ik ben snel moe als ik veel heb gedaan, of veel heb gesproken.” Ga dan naar het ziekenhuis of naar een praktijkondersteuner. Probeer het en kijk wat er gebeurt!’
