‘Ik knap enorm op van de liefde!’
Charissa (28) is geboren met ernstig astma. Dat heeft een enorme invloed op haar leven. Ze blijft er positief onder. ‘Mijn longarts zegt dat er veel nieuwe medicijnen aan zitten te komen die mij kunnen helpen. Daar put ik hoop uit.’
‘In 2011 werd ik na een ziekenhuisopname met spoed in het Nederlands Astmacentrum Davos in Zwitserland opgenomen. Ik was er misschien niet meer geweest als ik hier niet terecht was gekomen. In Davos mocht ik weer mens zijn, kon ik ademhalen en bewegen zonder direct benauwd te zijn. De bergen en de zee zijn de plekken waar ik het beste gedij, al doet liefde ook wonderen. Sinds ik Koen heb ontmoet, bonus-mama ben en voor zijn kindjes mag zorgen, heb ik minder diepe dalen en knap ik weer sneller op.
De dagen die ik doorkom zonder noodzakelijk dutje zijn bijzonder en voelen voor mij als een feestje. Dit lukt helaas niet altijd, net als positief blijven. Er zijn mindere dagen die veel energie kosten en mij erg verdrietig maken. Ook is er veel wat ik door mijn ziek zijn – nog – niet heb kunnen doen. Zo heb ik altijd al mijn rijbewijs willen halen. Ook zou ik graag psychologie studeren en zelf voor brood op de plank zorgen. Maar dat kost allemaal simpelweg te veel energie. Dus af en toe slaat de depressie toe en ga ik naar een psycholoog. Zij geeft mij dan een opfrisser in ‘omgaan met je ziekte en energie’ en dan kan ik weer even vooruit.
Op jonge leeftijd kreeg ik te horen dat ik uitbehandeld was. Alleen prednison of een verblijf in de Alpen kon nog enige verlichting geven. Dat is echt niet wat je wilt horen als je aan het begin van je leven staat! Nu staan er heel wat nieuwe medicijnen in de kinderschoenen en stelt mijn longarts mij elke keer gerust. Daar put ik hoop uit.
Koen is mijn steun en toeverlaat. Hij steunt mij op elke mogelijke manier en zet de injecties met biologicals (speciale astmamedicijnen, red.) die ik nodig heb. Op een dag hoop ik met Koen een kindje te mogen ontvangen. Mijn longarts staat hier positief in en kan met me meekijken naar het medicijntraject. Ik ben ontzettend dankbaar voor waar ik nu sta. En naast het ter wereld mogen brengen van een klein wonder, zou ik – wat door mijn notenallergie tot nu toe niet kan – ook nog weleens een handje cashewnoten willen eten!’
Interview: Maureen Welscher. Fotografie: Emmely van Mierlo.
Het verhaal van Charissa heeft in LONGWIJZER gestaan. Meer van deze verhalen lezen? Vraag het magazine hieronder gratis aan.
