Dag van de verpleging: ‘Ik streef ernaar kinderen zoveel mogelijk kind te laten zijn’

Linda Eijking is verpleegkundige in hart en nieren. Na een niet behaald examen in 1980 besloot ze het jaar daarop geen Spaans, maar de opleiding tot verpleegkundige te doen. Een stap waar ze nooit spijt van heeft gehad. Zo zit ze nu al veertig jaar in het vak, waarvan al zo’n vijftien jaar als kinderlongverpleegkundige. Dit werk doet ze bij ZorgBrug, waar ze naar eigen zeggen bij het meubilair hoort. Daarnaast is ze ook voorzitter van de taakgroep kinderlongverpleegkundigen bij V&VN en begeleidt ze groepen mensen die willen stoppen met roken. Maar bovenal, dat wil ze even kwijt, is ze heel trots op het verpleegkundig beroep. Helemaal terecht wat ons betreft, en hier lees je waarom.

Het werk

Kinderen en ouders leren omgaan met longziekten zoals astma, dat is wat Linda in de kern doet. ‘Daarbij kijk ik altijd naar de hele leefsituatie van een kind. De thuissituatie, school, hobby’s: ik vraag zoveel mogelijk door om prikkels duidelijk te krijgen. Dan kan ik het beste advies geven. Dat doe ik vanuit het ziekenhuis, maar ook door op huisbezoek te gaan. Dit laatste kan enorm helpen.’

De kinderlongverpleegkundig gaat op huisbezoek als er bijvoorbeeld sprake is van een huisstofmijtallergie. Of als de behandeling onvoldoende werkt en ze wil weten waarom dat zo is. ‘Door naar de leefomgeving van het kind te gaan, kunnen we de situatie van het kind nog beter inschatten.’

Ze geeft het voorbeeld van Michael, een jongen van 2,5 jaar oud. Hij werd opgenomen vanwege ernstige benauwdheidsklachten. Tijdens een huisbezoek zag ze dat het huis er keurig uitzag, geen vloerbedekking, geen gordijnen. ‘Maar er was wel een muffe lucht en je zag vochtplekken omhoog komen op de muren. Er zat regelmatig schimmel.’

Tijdens zo’n huisbezoek loopt Linda door de woning en geeft ze advies. Over bijvoorbeeld ventileren en verwarmen. ‘De ouders van Michael kregen zodoende door dat er een duidelijk verband was tussen de klachten van Michael en hun leefomgeving. Ze wisten wel dat hun leefruimte niet gezond was, maar dat het zoveel impact had, daar waren ze zich niet bewust van.’ Uiteindelijk kon het gezin een nieuwe huurwoning krijgen. In die nieuwbouwwoning waren Michaels klachten na een paar maanden over. Hij is uit het ziekenhuis ontslagen. ‘Dat laat denk ik goed zien wat de impact van de leefomgeving op jonge longen is.’

Linda komt thuis bij mensen uit alle sociaal economische lagen, met allerlei verschillende culturen. ‘Elk gezin is weer anders. Niet iedereen heeft bijvoorbeeld de mogelijkheid om te verhuizen. Maar wat ik altijd doe, is proberen ouders het belang van gezonde lucht te laten inzien. Daarbij ben ik praktisch ingesteld: wat is nu mogelijk? Rekening houden met verwarmen, ventileren en spullen opruimen kan bijvoorbeeld bijna altijd. En ik raad mensen vaak een hygrometer aan om de luchtvochtigheid in huis te meten. Dan zien ze het resultaat van wat ze doen.’

Het mooiste

Het mooiste aan haar beroep volgens Linda? ‘Dat klinkt heel cliché, maar het werken met, voor en rondom mensen is heel mooi. Je probeert altijd vanuit je eigen deskundigheid de juiste zorg te bereiken. Of dat nu is door zelf die zorg te geven of door te verwijzen. Ik sta als verpleegkundige heel dicht bij de patiënt, dichterbij dan artsen denk ik. Ik heb net wat meer tijd voor ze. Daarbij streef ik als kinderlongverpleegkundige er echt naar kinderen zoveel mogelijk kind te laten zijn. Ik wil dat ze zo min mogelijk beperkt worden door hun longziekte. Het is namelijk verschrikkelijk als je niet mee kan doen met spelen bijvoorbeeld.’

Door haar werk kan Linda de kwaliteit van leven van kinderen en gezinnen echt verbeteren. ‘Een goede werkdag is voor mij een dag waarop ik mensen verder heb geholpen. Het kan zo simpel zijn als informatie geven of een huisbezoek afspreken. Ook dat is een stapje in een richting die ertoe doet.’