‘Stress? Ik wist zeker dat er meer aan de hand was’
Van de ene op de andere dag werd Quinty Tang (22) heel ziek. En hoewel het inmiddels wat beter gaat, vindt ze het moeilijk dat haar leven zo veranderde. Maar ze is dankbaar voor de steun van haar vriend Robin. ‘Ik weet nu dat hij er ook voor me is in minder goede tijden.’
‘Vorig jaar nog leidde ik het normale leven van een 22-jarige. Ik werkte 36 uur per week, ging vaak stappen, reed veel op mijn paard en deed leuke dingen met mijn vriend Robin. Tot ik van de ene op de andere dag heftige klachten kreeg. Pijn op mijn borst, hoge koorts, benauwdheid en slijm dat ik niet kon weghoesten. De huisarts dacht aan een beginnende longontsteking, maar antibiotica en prednison hielpen niet. Het maakte me angstig. Ook in het ziekenhuis wisten ze niet wat ik had. Waarschijnlijk een heftige luchtweginfectie, zeiden ze. Ik kreeg er zuurstof, waardoor ik me beter voelde en de dag erna stuurden ze me weer naar huis.’
Ambulance
‘De maanden erna knapte ik maar niet op. Ik bleef benauwd, ademhalen deed pijn en af en toe kreeg ik weer hoge koorts. De huisarts stuurde me door naar de longverpleegkundige. Het moet astma zijn, dacht ze. Als kind had ik inderdaad vaak bronchitis gehad maar daarna was ik jarenlang klachtenvrij. Ze schreef pufjes voor, maar ondanks dat hoestte ik al snel de longen weer uit mijn lijf. Regelmatig was ik stikbenauwd en ik raakte zelfs een keer buiten bewustzijn, waarna ik per ambulance naar het ziekenhuis ben gebracht. Daar dachten ze dat om stress ging, het zou aan een verkeerde ademhaling kunnen liggen. Maar ik wist zeker dat er veel meer aan de hand was.’
Relatietest
‘Naast mijn werk kon ik alleen nog maar op de bank en in bed liggen. “Ik heb het gevoel dat ik alleen besta, niet dat ik leef”, zei ik tegen Robin. Voor hem was het ook moeilijk. Hij zag mij veranderen van een vrolijk meisje dat graag leuke dingen doet naar een verdrietig meisje dat weinig meer kon. Ik heb heel wat tranen bij hem gelaten. Robin deed alles om me op te vrolijken, zoals lekker eten voor me meenemen en samen naar een mooie film kijken. Het was de ultieme relatietest, maar ik weet nu: hij is er ook voor mij in minder goede tijden.
Wat was ik opgelucht dat mijn longverpleegkundige me uiteindelijk doorverwees naar een longarts. Hij deed allerlei testen en zei dat ik een forse instabiele astma had. Na maandenlang aanmodderen wist eindelijk iemand wat er de hand was. “Ik ga er alles aan doen om je je beter te laten voelen”, zei hij. “Maar het heeft wel tijd nodig.” Omdat ik mezelf kapot aan het lopen was, moest ik rust nemen om te herstellen. Verder kreeg ik een batterij aan nieuwe medicijnen. Dat gaf me een flinke boost.’
‘Dankzij mijn longarts krijg ik het vertrouwen in mijn lijf weer terug.’
Loslaten
‘Ergens was ik blij dat ik eindelijk wist wat ik mankeerde. Maar ik had ook moeite om te accepteren dat mijn leven zo was veranderd. Ik was flink ziek, zou altijd medicijnen moeten blijven gebruiken. En kon ik mijn werk in de kinderopvang blijven doen? De maanden voor ik heel ziek werd, voelde ik me ook al niet fit – sinds ik in de kinderopvang werkte. Dat hoort er in het begin bij, zeiden mijn collega’s. Na een paar maanden zou ik vast immuun zijn voor alle virussen. Alleen gingen de klachten bij mij niet over. Mijn toekomst voelde ineens heel onzeker.
Inmiddels praat ik met een psycholoog. Die leert me hoe ik mijn ziekte meer kan loslaten en hoe ik meer geniet van het hier en nu. Langzamerhand kom ik in rustiger vaarwater. Ik krijg het vertrouwen in mijn lijf weer terug, dankzij de longarts die achter me staat. Ook weet ik beter hoe ik de balans vind bij het omgaan met mijn energie. Na een tijd niet te hebben gewerkt, ben ik weer een paar uur per week op de groep. Even kijken hoe mijn longen erop reageren. Ik heb veel plezier in mijn werk, mijn hart ligt bij kinderen en ik heb fijne collega’s. Al ben ik wel eerlijk tegen mezelf: ik leef niet om te werken, ik werk om te leven. Als het écht niet gaat, moet ik een andere baan zoeken.’
Wandelen
‘Het is niet altijd vanzelfsprekend dat je gezond bent, dat wil ik andere jongeren met mijn verhaal laten zien. Er zit ook een positieve kant aan het hele proces. Vroeger maakte ik me druk om kleine dingen. Nu ben ik al gelukkig als ik me goed voel en een wandeling kan maken met de zon op mijn gezicht. Ik ben extra dankbaar voor alle lieve mensen om me heen: mijn ouders, mijn broertje en natuurlijk Robin. Robin zei laatst: “Quin, je kunt al veel meer dan een paar maanden geleden. Je wandelt weer, gaat af en toe paardrijden en kunt weer lachen.’ Hij heeft gelijk: ik ben er nog niet, maar ga me stap voor stap steeds meer de oude Quinty voelen.’
Quinty komt graag met anderen met astma in contact om verhalen te delen. Stuur je reactie naar longwijzer@longfonds.nl.
Interview: Annemarie van Dijk
Fotografie: Emmely van Mierlo
Dit artikel is verschenen in LONGWIJZER 3, 2024
